Alsof mijn moeder weer met me praat
“Beste Katja,
Ik heb zojuist je boek uitgelezen. Vanochtend begonnen en ik kon het niet neerleggen. In één woord: indrukwekkend!!! Je hebt de sfeer binnen Cadenza voortreffelijk weten neer te zetten en ook de stukjes over mijn moeder zijn heel getrouw en natuurlijk verwoord. Je gebruikte zelfs exact dezelfde bewoordingen als mijn moeder en het was dan ook alsof zij weer hardop tegen me aan het praten was.”
Deze woorden zijn van de dochter van een vrouw die in Cadenza stierf in het jaar dat ik het hospice voor mijn boek volgde. Ze stuurde me gisteren een mail vanuit Spanje met haar reactie op mijn boek dat ze in haar vakantie had gelezen. Ik was er uiteraard erg blij mee.
Toen ik mijn boek schreef, deed ik dat om mensen bekender te maken maken met het fenomeen palliatieve zorg, en hospices in het bijzonder. Nooit had ik kunnen denken dat mijn boek troostend kon werken. Niet alleen voor nabestaanden van de mensen die in mijn boek voorkomen, ook voor anderen die (onlangs) een verlieservaring hadden.
Zoals voor deze mevrouw, die ruim een jaar geleden een geliefde naar een hospice bracht. “De beschrijving van de palliatieve sedatie gaf een helder beeld wanneer en waarom ermee begonnen wordt. Wij wisten dat niet en dat geeft nu rust in onze gedachten (…) Ik ben een enorme lezer en het boek staat als een kostbaar bezit in mijn kast,” schreef ze in een mail naar mij.
Dat een boek, míjn boek, zoveel voor mensen kan betekenen, is voor mij een groot cadeau. Deze mailtjes fleuren mijn hele dag op.
Woorden nog eens ‘horen’ van iemand die is overleden: de nabestaanden die ik erover heb gesproken of die mij hebben gemaild, vonden dat heel prettig. Daarom ben ik ook begonnen met Vertel eens… een verhaal dat niet verloren mag gaan. Inmiddels ben ik bezig met het verspreiden van folders hierover. Wil je een (aantal) folder(s) ontvangen, stuur dan even een mailtje.
Katja Meertens 