2011: Een onvergetelijk jaar
Voor veel (schrijvende) journalisten is het uitbrengen van een boek de ultieme droom. Voor mij niet: ik had nooit de ambitie een boek te schrijven. Ten eerste omdat ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen en ten tweede omdat ik nooit het idee had dat ‘een boek met mijn naam in de kast’ veel zou bijdragen aan mijn levensgeluk.
Maar toen het eenmaal zo ver was – en toen bleek dat ik het wél kon – vond ik het toch wel erg bijzonder. Ik denk met een brede glimlach terug aan de boekpresentatie, waarbij zoveel nabestaanden van de mensen die in mijn boek voorkomen, aanwezig waren. Dat vond ik zo speciaal en ontroerend. Hun aanwezigheid bij mijn boekpresentatie betekende voor mij een goedkeuring van wat ik over hun geliefde had geschreven. Zíj waren namelijk de eersten die het (deels) hadden mogen lezen.
De vele publiciteit die ik voor mijn boek kreeg, was eveneens hartverwarmend. De ene recensie was nog lovender dan de andere (behalve de Biblion recensie op Bol.com. Hoezo: ‘voegt niet zoveel toe aan wat er al was’?) en de radio-, tv- en kranteninterviews waren stuk voor stuk leuk om terug te horen, te zien en te lezen. Het was vooral grappig eens aan de andere kant van het verhaal te staan en om de vragen te beantwoorden die ik zelf normaal aan mijn geïnterviewden stel.
Laat ik vooral niet de mooie, lieve en emotionele reacties vergeten die ik van lezers kreeg én krijg. Mailtjes waarin ze schrijven dat ze door mijn boek nu eindelijk snappen waarom hun geliefde in sedatie is overleden en dat ze het daardoor ‘een plekje’ kunnen geven. Vrijwilligers van hospices die in een mail zeggen dat het verschil tussen euthanasie en palliatieve sedatie nu helder voor hen is en nabestaanden die hun vader of moeder door mijn boek weer even ‘horen’.
Ook heb ik veel plezier in de lezingen die ik mag geven over de hospicezorg. Ik sprak onder meer in een bibliotheek voor vrijwilligers van een hospice, waar een levendige discussie ontstond over euthanasie en palliatieve sedatie, in een boekwinkel voor geïnteresseerde kopers, waar ik even emotioneel werd bij de herinnering aan mevrouw Van Uuden die in het hospice stierf en in de Benedictushof in Egmond bij het symposium ‘Leef met de dood’ van de KRO. Voor volgend jaar staan weer wat lezingen in de planning.
Vorig jaar voorspelde een numeroloog mij: 2011 wordt jouw jaar! Hij heeft gelijk gekregen. Het wás een onvergetelijk jaar. Want ook al was het niet mijn ultieme droom, ik ben blij dat ik een boek heb geschreven.
Niet zozeer omdat mijn naam nu in de boekenkast staat, maar vooral om alle gebeurtenissen die mij daardoor (zijn) overkomen!
Een prachtig 2012 toegewenst!
2 reacties op “2011: Een onvergetelijk jaar”
Geef een reactie
Katja Meertens 
Dankbaar en bezorgd
Beste Katja,
Ik ben erg getroffen door je boek. Heel goed geschreven; verhalen en statistische informatie zo verweven, dat het makkelijk leest; als een groot vervolgverhaal. Je boek geeft duidelijk weer hoe het in een hospice toe kan gaan. Fijn ook dat je de gevoelens van de medewerkers beschrijft!
Zelf ben ik dierenarts en heb regelmatig met euthanasie (van dieren) te maken. Soms gaat dat heel soepel, soms zijn de dieren moeilijk onder sedatie en narcose te brengen. Ik heb altijd gedacht “zouden de dieren bij wie het moeilijk gaat misschien gewoon nog niet aan hun dood toe zijn?” Wat fijn om te lezen dat een soortgelijke gedachte speelt bij mensen die in het hospice werken over degenen die wakker worden na sedatie.
Als ik de hartslag controleer na een snelle euthanasie en ik hoor eigenlijk niets meer, zeg ik ook regelmatig dat ik het hart nog heel zacht hoor kloppen. Wat later luister ik dan nog een keer en kan ik met overtuiging meedelen dat het niet meer klopt. Herkenbaar en fijn om te lezen dat de arts dit ook hanteert bij onzekerheid of de euthanasie echt wel zo snel goed is gegaan. Ze “voelt de pols nog heel flauw”, zegt ze, terwijl ze eigenlijk al niets meer voelt.
In verband met de palliatieve sedatie ben ik bezorgd. Het lijkt een goede manier om terminaal zieken ellendige symptomen te bespraren, maar………………… Zelf ben ik een keer gesedeerd geweest voor een keizersnede. Ik voelde precies wat de artsen deden, maar zonder pijn. Tot zover het positieve deel. Heel beangstigend was dat ik erg benauwd was, maar dat ik de benauwdheid door de sedatie niet kon uiten!!! Ik werd steeds benauwder en kon niets zeggen, me niet bewegen………………….. Kan je je de doodsangst voorstellen?
Heel goed dat er een onderzoek is naar het E.E.G. tijdens de sedatie. Dat kan veel informatie opleveren. Maar ik ben zo bang, dat de mensen die gesedeerd worden terwijl ze benauwd zijn, alleen maar benauwder worden en dat niet kunnen uiten. Op die manier sterven ze alsnog na een lijdensweg. Dan lijkt me euthanasie menselijker……………………..
Roos Schuurmans
Beste Roos,
Dank je wel voor je uitgebreide reactie. Mijn uitgebreide antwoord heb ik in de blog ‘Benauwdheid bij palliatieve sedatie’ verwoord.
groet, Katja