Benauwdheid bij palliatieve sedatie

Beste Roos,

Dank je wel voor je mooie woorden over mijn boek. Gezien jouw persoonlijke ervaring met sedatie – bij keizersneden meestal narcose genoemd – waarbij je heel erg benauwd was en dat niet kon aangeven, kan ik me voorstellen dat je bezorgd bent.

In het laatste hoofdstuk van mijn boek vertelt een dochter dat zij dacht dat haar vader tijdens zijn sedatie erg benauwd was, dat hij dat tegen haar wilde zeggen. De verpleegkundigen probeerden haar gerust te stellen door te zeggen dat hij echt niet benauwd was, en daardoor voelde zij zich niet gehoord. Uiteindelijk heeft haar vader iets tegen de benauwdheid gekregen. Deze dochter was dus ook bezorgd.

Zijn de zorgen terecht en is euthanasie menselijker? Daar kun je vermoedelijk een heel symposium van twee dagen over organiseren waarbij allerlei wetenschappers met cijfers en onderzoeken hun standpunt verdedigen.
Ik ben natuurlijk geen arts, dus ik ga uit van wat artsen tegen mij hebben gezegd. De meeste patiënten die zijn uitbehandeld en nog maar een paar maanden te leven hebben, krijgen pijnbestrijding. Dat is vaak morfine, dat ook benauwdheid tegen gaat. Er zijn ook andere medicijnen tegen benauwdheid, die worden ook gegeven in de laatste levensfase.

Wat ik heb gezien is dat artsen en verpleegkundigen de slapende patiënt goed in de gaten houden en letten op de ademhaling. Soms is familie ongerust, ook daar heb ik in mijn boek een voorbeeld van. Maar meestal liggen stervenden in sedatie heel rustig te slapen, zonder een spoor van benauwdheid.

Benauwdheid in sedatie zal ongetwijfeld voorkomen en is natuurlijk heel naar. Maar om daarom voor (meer) euthanasie te pleiten, gaat mij te ver. Ik zou zeggen: laten arts-onderzoekers hun energie stoppen in onderzoek naar palliatieve sedatie, zodat die zo goed mogelijk verloopt. En laten we de euthanasiewetgeving met rust laten. Het is in Nederland goed geregeld: we hebben palliatieve zorg om ondraaglijk lijden te voorkomen en in uitzonderlijke gevallen kunnen artsen, op verzoek van de patiënt, grijpen naar euthanasie.

Groetjes, Katja

Roos schreef: 

Beste Katja,
Ik ben erg getroffen door je boek. Heel goed geschreven; verhalen en statistische informatie zo verweven, dat het makkelijk leest; als een groot vervolgverhaal. Je boek geeft duidelijk weer hoe het in een hospice toe kan gaan. Fijn ook dat je de gevoelens van de medewerkers beschrijft!

Zelf ben ik dierenarts en heb regelmatig met euthanasie (van dieren) te maken. Soms gaat dat heel soepel, soms zijn de dieren moeilijk onder sedatie en narcose te brengen. Ik heb altijd gedacht “zouden de dieren bij wie het moeilijk gaat misschien gewoon nog niet aan hun dood toe zijn?” Wat fijn om te lezen dat een soortgelijke gedachte speelt bij mensen die in het hospice werken over degenen die wakker worden na sedatie.

Als ik de hartslag controleer na een snelle euthanasie en ik hoor eigenlijk niets meer, zeg ik ook regelmatig dat ik het hart nog heel zacht hoor kloppen. Wat later luister ik dan nog een keer en kan ik met overtuiging meedelen dat het niet meer klopt. Herkenbaar en fijn om te lezen dat de arts dit ook hanteert bij onzekerheid of de euthanasie echt wel zo snel goed is gegaan. Ze “voelt de pols nog heel flauw”, zegt ze, terwijl ze eigenlijk al niets meer voelt.

In verband met de palliatieve sedatie ben ik bezorgd. Het lijkt een goede manier om terminaal zieken ellendige symptomen te bespraren, maar………………… Zelf ben ik een keer gesedeerd geweest voor een keizersnede. Ik voelde precies wat de artsen deden, maar zonder pijn. Tot zover het positieve deel. Heel beangstigend was dat ik erg benauwd was, maar dat ik de benauwdheid door de sedatie niet kon uiten!!! Ik werd steeds benauwder en kon niets zeggen, me niet bewegen………………….. Kan je je de doodsangst voorstellen?

Heel goed dat er een onderzoek is naar het E.E.G. tijdens de sedatie. Dat kan veel informatie opleveren. Maar ik ben zo bang, dat de mensen die gesedeerd worden terwijl ze benauwd zijn, alleen maar benauwder worden en dat niet kunnen uiten. Op die manier sterven ze alsnog na een lijdensweg. Dan lijkt me euthanasie menselijker……………………..

Roos Schuurmans